Veel vrije tijd en toch druk bezig

Dit is alweer blog 4. Het gaat snel zeg: er zijn al twee weken voorbij gevlogen. De verhalen zijn steeds minder lang, omdat alles hier normaal begint te worden. De boda ritjes, de lessen, het ritme, de gebruiken. Sommige dingen zijn uiteraard nog steeds wennen, maar het gaat geleidelijk aan steeds makkelijker. Veel plezier met lezen!

Vrijdag 27 november 2015

We hadden deze ochtend vrij, dus we konden een klein beetje uitslapen, maar ook weer niet teveel, omdat we naar de stad wilden voor souvenirtjes. We hebben ontbeten, klaargemaakt en de boda’s gebeld, die ons naar de stad brachten. We zijn naar het winkeltje gelopen waar we al eerder geweest waren en daar hebben we lekker rondgekeken. We zijn wat winkeltjes afgegaan en zijn daarna gaan pinnen en boodschappen gaan doen. We hadden alleen wel een beetje haast, aangezien we om 2 uur al weer les moesten gaan geven bij X-Suba. Thuis hebben we dan ook niet uitgebreid geluncht, maar wel iets van een boterham naar binnen gepropt en toen zijn we richting het kantoor gegaan, waar we voor de eerste keer SRH (Sexual Reproductive Health) zouden geven. Dit hadden we gister voorbereid en ik was heel benieuwd naar hoe het zou gaan. Wij zouden alleen les geven aan de meiden en andere coaches aan de jongens. Op een gegeven moment was de les voor de jongens al begonnen, maar waren wij nog steeds aan het wachten op de meiden. We hebben uiteindelijk zo’n beetje een uur gezeten (en gekeet met de kinderen die er waren) toen er wat meiden waren.

De les ging best moeilijk. Het onderwerp is natuurlijk zelf al best lastig en voor de kinderen hier (waar het voor een heel groot deel taboe is) al helemaal. Zeker omdat we het ook allemaal in het Engels moesten vertellen. De meiden durfden niet echt te reageren op onze vragen en wij gingen niet echt snel genoeg door, waardoor de concentratie steeds verder naar beneden zakte en we helemaal niet toekwamen aan het tweede deel van de les… Toen we uitleg gaven, waren ze wel goed aan het luisteren en ze leken het best interessant te vinden. Aan het einde van de les waren er best een aantal meiden die vragen durfden te stellen. Er was een meisje dat zich afvroeg waaraan je merkt dat je ongesteld bent. Ik heb toen in het Engels (en zo simpel) mogelijk geprobeerd uit te leggen wat er dan gebeurt en wat je dan moet doen. Dat was best moeilijk om te doen, maar ik was er best trots op dat het gelukt was en dat dat meisje de moed (en het vertrouwen) had om die vraag te stellen.

De les ging dus niet ontzettend goed, maar ik vond het geen slecht begin. De volgende keer is het slim om minder snel erdoorheen te willen en niet te lang blijven hangen op een vraag. Ruth (de enige andere vrouwelijke coach van X-Suba) zat er wel bij en deed in eerste instantie niet zoveel, maar vulde ons aan tijdens de les en probeerde de meisjes een beetje aan te sporen. Het was best fijn dat ze erbij zat.

We zijn daarna niet meer gaan sporten, maar hebben thuis gezeten en een beetje gehangen. We hebben pasta pesto gegeten en daarna heb ik zitten puzzelen en tekenen. Dat was best een lekkere ontspanning. En terwijl we niet eens zo ontzettend veel gedaan hadden vandaag, was ik toch nogal moe en heb ik niet meer gedoucht.

Zaterdag 28 november 2015

We hebben behoorlijk uitgeslapen vandaag, ontbeten en gedoucht. Ik heb me klaargemaakt en helemaal ingesmeerd, omdat het enorm warm was vandaag en we een fietstocht gingen doen met de coaches van X-Suba. We zijn naar het kantoor gegaan en hebben daar gewacht tot we gingen vertrekken.

We moesten fietsen op van die mountainbikes, maar mijn stuur stond een beetje laag, waardoor ik helemaal voorover gebukt zat. De route ging door heuvels, dus het was bergop en een beetje bergaf. Het had vannacht geregend, dus er waren veel modderplassen en de wegen zijn enorm slecht en hobbelig. Door de warmte (en mijn slechte conditie) was ik al redelijk snel uitgeput. Op een gegeven moment stopten we ergens in een dorpje en Renske voelde zich opeens super duizelig… Er was een westerse vrouw bij die biologe bleek te zijn en ze hielp Rens door water op haar polsen en gezicht te doen en haar benen omhoog te houden, zodat het bloed weer naar haar hoofd stroomde.

Omdat we in de zon stonden te wachten tot Renske zich weer wat beter voelde, begon ik me op een gegeven moment ook duizelig te voelen. Ik kan ook gewoon heel slecht tegen de zon. Ik ben naast Renske gaan zitten en voelde dat ik begon te hyperventileren, dus ik ben met m’n hoofd tussen m’n benen gaan zitten en kon even niet meer praten. De biologe heeft toen ook water over mij heen gegooid. Ik voelde me al snel een stuk beter, maar met Renske ging het wat langer niet goed. Uiteindelijk zijn Renske en ik met een boda naar huis gebracht en hebben we een eetlepel honing opgegeten. Het ging al gauw weer wat beter en we hebben lekker chill gezeten totdat de anderen helemaal bezweet, modderig en met rode hoofden terugkwamen. Ik vond het wel heel jammer dat ik het niet af kon maken, maar ik kan gewoon heel slecht tegen de hitte. En het stomme is: de afgelopen dagen was het enorm bewolkt en scheen de zon maar af en toe en niet fel. En juist met deze bike ride is het kei heet… Zul je altijd zien. We zijn ook niet meer gaan voetballen ’s middags. We waren doodop en voelden ons nog steeds niet enorm fit.

We hebben bananenpannenkoeken gegeten (mjammie!) en daarna hebben we de boda’s gebeld, want we wilden gaan stappen. Blijkbaar hebben we gisteren trouwens een Nederlandse avond bij The Pearl gemist, waar ze bitterballen kregen… Kenneth had het al over een ‘Dutch Meeting’, maar wij dachten dat het een soort vergadering zou zijn. Jammer… Wat ook jammer is, is dat we deze week allemaal niet zoveel foto’s gemaakt hebben. Daar wil ik volgende week weer verandering in brengen.

We zouden naar de Bourbon gaan en daarna naar The Office (een club). De boda’s wisten alleen niet precies waar de Bourbon was, dus heeft Innocent het aan de telefoon uitgelegd. Het was daar best gezellig en we hebben we wat gedronken en frietjes gegeten. Alleen werd ik gek van alle muggen daar… We zaten namelijk aan het water en er waren best wat felle lampen waar de muggen op af kwamen. Kreeg er helemaal jeuk van.

We waren eerst nog maar met z’n vijven, maar er kwamen steeds meer mensen die we kenden. Na een tijdje besloot iedereen naar The Office te gaan, maar wij waren het wel beu en zijn naar huis gegaan.

Zondag 29 november 2015

Het plan was eigenlijk om vanmorgen vroeg op te staan met z’n allen om aan school te werken en vast wat lessen voor te bereiden voor het project, maar we waren allemaal pas laat wakker, dus dat was niet zo’n succes. Ik werd wel echt heel klam en benauwd wakker, het was enorm warm vandaag. Ik had gevoel dat ik wakker werd in een tent, waarin het broeikaseffect heerste. Ik ben dan ook bijna meteen uit bed gestapt en ben even een woordzoekertje gaan doen.

Om 2 uur moesten we bij het kantoor zijn zodat we naar het voetbalveld konden lopen. Onderweg moesten we een stukje door het bos, waar veel sloten en beekjes zijn, dus we moesten weer een hele survival tocht afleggen om er te komen. Omdat we de tent mee moesten nemen (een soort partytent), hadden de kids alle palen, die ze gebruikten als brug, wat echt heel handig was.

Op het voetbalveld werd het Kickers Tournament gehouden: een voetbalwedstrijd, gespeeld door meiden om sport meer onder de aandacht te brengen. En dan in het bijzonder voetbal bij meiden. Het was echt heel warm en wij zaten in de schaduw te kijken en foto’s te maken, maar de meiden schenen nergens last van te hebben. Wij hadden te weinig water meegenomen, maar Innocent heeft toen extra water voor ons meegenomen, echt super chil. Renske en ik hebben veel foto’s gemaakt van de wedstrijd en we hebben de kleine kinderen in de gaten gehouden, zodat ze niet het veld op renden en de wedstrijd in de war zouden schoppen. Dat was niet helemaal een succes, maar het viel mee: één jongetje rende het veld over naar de andere kant. Aan het eind van de wedstrijd hebben Renske en ik de namen van de meiden op een soort sportdiploma geschreven, zodat ze die mee naar huis konden nemen. Toen de diploma’s werden uitgedeeld, leken ze er erg blij mee te zijn.

Na de wedstrijd hadden we een afspraak met een vriendin van de nicht van Renske. We zouden daar gaan eten en hadden de boda’s gebeld, maar die konden haar huis niet makkelijk vinden, dus we hebben haar maar even zelf met de boda laten praten. Toen we daar aankwamen, ging ze onderhandelen over de prijs. We hebben blijkbaar steeds veel te veel betaald. Ze zei dat ze dat vaker doen bij blanken. We willen nu zelf wat meer gaan onderhandelen, eens kijken hoe dat gaat, want ik ben daar echt niet goed in.

Ze heet Evelyn en heeft twee kinderen: een jongetje van 7 jaar, Jerry, en een dochtertje van 2,5 maand oud: Peace. Ze is best een grote bolle baby voor haar leeftijd en ze was niet gewend aan vreemdelingen, dus ze snapte er allemaal niet zoveel dan en keek met grote bruine ogen naar ons. Echt superlieve kinderen. We hadden wat cadeautjes meegenomen en Jerry was er helemaal blij mee. Hij had Lego gekregen en heeft de hele avond zitten bouwen.

Evelyn had nasi gemaakt met allemaal groenten en kip en pindasaus. Het was heel lekker, vooral omdat we hier zelf niet zoveel vlees eten.

We zijn later naar huis gegaan dan verwacht, waar ik even een woordzoeker gedaan heb en daarna mijn blog van gisteren heb afgemaakt.

Toen heb ik lekker gedoucht en in bed voor het eerst een aflevering van Criminal Minds gekeken (die had ik van tevoren op m’n telefoon gezet). Was echt leuk om dat weer eens te doen, had ik al super lang niet gedaan. Had al helemaal afkickverschijnselen. ;-)

Ik val hier trouwens zo snel in slaap: zodra ik m’n ogen dicht doe, ben ik weg. En dat terwijl ik thuis enorm lang wakker blijf en moeite moet doen om in slaap te vallen. Echt fijn dat het hier wel goed gaat.

Dit was weer mijn blog voor nu. Ik hoop dat het leuk en interessant was om te lezen. Hierbij een kleine herinnering voor onze fundraiser voor X-Suba. Mocht je wat kunnen missen en een bijdrage willen leven, heel graag! De kinderen hier kunnen het goed gebruiken en alle beetjes helpen! Graag overmaken naar NL41 RABO 0112373720 op naam van R. Schellekens. Alvast heel erg bedankt!

“Sport has the power to change the world.
When children play, the world wins.”